Συρτός

Ο Συρτός είναι ένας από τους πιο γνωστούς και αγαπητούς παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς, διαδεδομένος σε όλη την Ελλάδα, αλλά ιδιαίτερα στο Αιγαίο. Ο χορός αυτός έχει μακρά ιστορία και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των ελληνικών πολιτιστικών εκδηλώσεων και εορτασμών. Έχει τις ρίζες του βαθιά στην αρχαία ελληνική παράδοση. Το όνομά του πιθανότατα προέρχεται από το ρήμα “σύρω”, το οποίο αναφέρεται στην κίνηση του πρώτου χορευτή που “σύρει” ή κατευθύνει τους υπόλοιπους χορευτές. Οι ρίζες του χορού μπορεί να εντοπιστούν σε αρχαία ελληνικά τελετουργικά και χορευτικές πρακτικές που εξελίχθηκαν με την πάροδο του χρόνου.

Χορογραφία

Ο Συρτός χορεύεται σε μουσικό μέτρο 2/4. Ο ρυθμός αυτός προσδίδει στον χορό μια σταθερή και ρυθμική βάση, κάνοντάς τον κατάλληλο για ποικίλες κοινωνικές εκδηλώσεις και εορτασμούς. Το χορευτικό σχήμα του Συρτού είναι τόξο, με κατεύθυνση αντιωρολογιακή, δηλαδή αντίθετα από τη φορά του ρολογιού. Οι χορευτές σχηματίζουν ένα ημικύκλιο και κινούνται μαζί σε συντονισμένες κινήσεις. Η διάταξη των χορευτών περιλαμβάνει γυναίκες ανάμεσα στους άντρες, με τον πρωτοχορευτή και τον τελευταίο χορευτή να είναι πάντα άντρες. Η λαβή στον Συρτό είναι από τις παλάμες, με τα χέρια στο ύψος των ώμων. Αυτή η λαβή επιτρέπει στους χορευτές να διατηρούν την ισορροπία και τον συντονισμό τους καθώς κινούνται σε ρυθμικές και συγχρονισμένες κινήσεις. Οι κινήσεις του χορού παλιά ήταν κυρίως μπροστά, αλλά στα νεότερα χρόνια έχουν υιοθετηθεί παραλλαγές από το Αιγαίο και τη Σμύρνη, όπου το αριστερό πόδι κινείται πίσω σε ένα εξάρι βήμα.

Χορεύεται σε διάφορες κοινωνικές και εορταστικές εκδηλώσεις, όπως γάμους, πανηγύρια και τοπικές γιορτές. Είναι ένας χορός που ενώνει τους ανθρώπους και εκφράζει τη χαρά και την εορταστική διάθεση της κοινότητας. Αποτελεί επίσης μέρος των λαϊκών χορών και συχνά χορεύεται σε πιο σύγχρονες μορφές λαϊκών εκδηλώσεων, γνωστές και ως “ρούμπα” στη γλώσσα των μουσικών.

Ο Συρτός είναι περισσότερο από ένας χορός. Είναι ένας συμβολικός τρόπος έκφρασης της ελληνικής ταυτότητας και παράδοσης. Μέσω της χορευτικής αυτής πρακτικής, διατηρούνται ζωντανά τα ήθη και έθιμα του ελληνικού λαού, μεταδίδονται από γενιά σε γενιά και ενισχύονται οι κοινωνικοί δεσμοί.